Okolica – Zamek Książ

Trzeci co do wielkości zamek w Polsce (po zamku w Malborku i Zamku Królewskim). Został wybudowany w latach 1288–1292 przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego prawdopodobnie na miejscu dawnego grodu drewnianego. Po śmierci księżnej Agnieszki w 1392 roku wraz z resztą księstwa przeszedł pod berło monarchów czeskich i stał się siedzibą kolejnych starostów. W latach 1491–1497 stanowił własność króla czeskiego i węgierskiego Władysława Jagiellończyka. W 1509 roku został oddany pod zastaw rodzinie Hobergów (ktora potem zmieniła nazwisko na Hochberg). W 1605 roku Hochbergowie, przyszli właściciele Wałbrzycha, wykupili swoje dobra lenne, a zamek stał się wolną własnością dziedziczną rodu. W czasie wojny trzydziestoletniej Książ kilkakrotnie ulegał częściowemu zniszczeniu. Barokowej przebudowy dokonał w latach 1705–1732 Konrad Ernst Maksymilian von Hochberg. W latach 1908–1923 książę Jan Henryk XV Hochberg książę von Pless dokonał kolejnej przebudowy, m.in. tarasów. Między 1907 a 1943 rokiem Książ był siedzibą księżnej Marii Teresy Oliwii Hochberg von Pless. Zapaść finansowa i problemy rodzinne Hochbergów, które miały miejsce w latach 20. XX wieku, stały się przyczyną powolnego upadku Książa.

W 1941 roku władze III Rzeszy przejęły zamek, a Organizacja Todt przystąpiła do przekształcania zamku w siedzibę stanu. Przed głównym portalem wydrążono szyb windowy głębokości 50 metrów. Po drugiej wojnie światowej Książ znalazł się w granicach Polski. Został zdewastowany przez stacjonujące w nim wojska radzieckie. W 1956 roku rozpoczęto prace renowacyjne. Do 1973 roku Książ znajdował się na terenie wsi o tej samej nazwie, ostatecznie włączonej w granice miasta Wałbrzycha.

Nieopodal zamku Książ znajduje się hodowla ogierów. Stado mieści się w zabytkowych zabudowaniach stajennych i powozowni. Stado Ogierów Książ powstało w roku 1947. Wcześniej w zabytkowych stajniach, wybudowanych w XVIII wieku dla księcia Hochberga jako zabudowania folwarku, funkcjonowało od roku 1935 Stado Ogierów Fürstenstein pod władzami pruskimi. Stado Fürstenstein (niem. zn. Książ), utworzone na bazie koni ze zlikwidowanego Stada Ogierów Lubiąż, uległo zniszczeniu podczas II wojny światowej; przetrwały jedynie zabudowania. Po wojnie przejęło je polskie Ministerstwo Rolnictwa. Od roku 1947 przez kilkanaście lat odtwarzano w Stadzie hodowlę ogierów śląskich, by dorównała wcześniejszej hodowli tych koni z rejonów Dolnego i Górnego Śląska. W roku 1997 przy Stadzie powstała stadnina dla klaczy przeniesionych ze zlikwidowanych stadnin w Strzegomiu i Strzelcach Opolskich. Do 1993 stado funkcjonowało jako Państwowe Gospodarstwo Rolne pod nazwą Państwowe Stado Ogierów Książ. W 1993 roku Stado przyjęto do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i zmieniono nazwę na Stado Ogierów Książ. W 1994 ponownie zmieniono nazwę na Stado Ogierów Skarbu Państwa Książ. W roku 2003 dołączono je do Stada Ogierów w Sierakowie Wielkopolskim sp. z o.o. jako spółka-córka Stado Ogierów Książ sp. z o.o.
Stado jest głównym ośrodkiem i jedynym państwowym podmiotem hodowli koni rasy śląskiej w Polsce. Od roku 2005 klacze ze stadniny w Książu objęte są ochroną ras. Oprócz ogierów rasy śląskiej obecne są także ogiery pełnej krwi angielskiej, wielkopolskie, małopolskie, szlachetnej półkrwi, angloarabskie oraz zimnokrwiste. Konie śląskie wyhodowane w Książu są obecne na wszystkich wystawach zwierząt hodowlanych w kraju, plasując się od lat 50. XX wieku w ścisłej czołówce.