Informujemy, iż dnia 23 lipca 2017 roku (niedziela) będzie miał miejsce odpust ku czci św. Anny. Wyjście procesyjne odbędzie się spod Bazyliki w Krzeszowie trasą do kościółka na Górę św. Anny, gdzie odbędzie się uroczysta Eucharystia.
Program
14:15 – Zorganizowane wyjście procesyjne spod Bazyliki na Górę św. Anny.
15:00 – W kościele św. Anny – koronka do Bożego Miłosierdzia.
15:15 – Eucharystia (Okolicznościowe kazanie wygłosi ks. kanonik Józef Juźków – proboszcz parafii z Rosochatej koło Legnicy).
16:30 – Agapa.
Krótki rys historyczny kościoła p.w. św. Anny
Przypuszczalnie pierwszą kaplicę poświęconą św. Annie, wzniósł opat krzeszowski Franciszek Büthner w 1517 r.. Wzmianka o tej świątyni pochodzi z 1522 r., kiedy to tenże opat ufundował dla tej świątyni dzwon. Źródło podkreśla niewielki rozmiar świątyni i fakt, że była to już wtedy budowla istniejąca, więc niekoniecznie wzniesiona przez wspomnianego opata. Za opata Adama Wolfganga świątynia w 1623 r. otrzymała nowy ołtarz główny, ławki i konfesjonał. W tym czasie była to budowla drewniana i w konstrukcji fachwerkowej. Opat Bernard Rosa w 1686 r. wzniósł obszerną świątynie, która okazała się niewystarczająca dla napływających pielgrzymów. Pątnicy przywilejem papieża Klemensa XI mogli uzyskać odpust zupełny za uczestnictwo w procesji i Mszy św. Przywilej ten, nadany za opata Dominika Geyera, spowodował budowę nowej, obszerniejszej świątyni w latach 1721 – 1722. Do tej budowli przeniesiono wyposażenie z czasów opata Rosy. W 1884 r. pożar strawił górski kościół.
Zachowały się jednak relacje świadków, na postawie których możliwa jest rekonstrukcja wyglądu wnętrza świątyni sprzed pożaru. Retabulum ołtarza głównego przypomniało analogiczne dzieło w kościele p.w. 14 Wspomożycieli w Ulanowicach. Tym samym sugeruje to autorstwo J. Schöttera i snycerzy z pierwszego warsztatu krzeszowskiego. W 1689 r. z fundacji opata Rosy w ołtarzu umieszczono obraz malarza klasztornego M. Leistritza. Przedstawiał on tzw. św. Annę Samotrzeć – Maryja trzymała Jezusa na kolanach, a św. Anna sięgała im po winogrona. Płótno flankowały posągi św. Józefa i św. Joachima (uratowane z pożogi w 1884 r. i obecnie eksponowane w muzeum w Domu Gościnnym Opata). W obu bocznych ołtarzach były obrazy z życia św. Anny, a na ścianach wisiało 13 obrazów olejnych. We wnętrzu znajdowały się jeszcze ambona i dwa konfesjonały. Na kolebkowym sklepieniu umieszczono płótno J. Neunhertza, przedstawiające 5 radości św. Anny, fundacji opata Benedykta II Seidla. Na dachu była sygnaturka z cebulastym hełmem.
Po pożarze w 1884 r natychmiast pojęto się odbudowy górskiego kościoła. Zachował się projekt odbudowy w stylu neogotyckim. Fasada miała otrzymać strzelistą wieżyczkę z biforyjnym prześwitem, a wszystkie okna stylizowane maswerki z witrażami. Projekt ten nie został zrealizowany, a świątynię odbudowano w uproszczonej formie, bez naleciałości stylowych. Wnętrze otrzymało nowy ołtarz główny w stylu neobarokowym. Obraz w nim przedstawiał św. Annę nauczającą Maryję. U jej stóp przedstawiono wazon z liliami oraz księgę z inicjałem ,,S”, a tło wypełniała edykuła. Obraz flankowały łącznie 4 kolumny o kompozytowych głowicach. Świątynia posiadała standardowe wyposażenie – dwa trony dla duchownych, ambonę i ławki. Ścianę zachodnią zamykała empora, na której były 4 – głosowe organy świdnickiej firmy Schlag und Söhne z 1889 r.
tekst: opactwo.eu
